Ε τωρά;

Ετέλειωσε τζιαι τούτο! Έφυε αλλόνα άγχος... Τωρά εν έχω τίποτε να αγχώνουμαι.. Αλλά που να μέν πω, εν ιμπορώ!

Εν θέλω να πω τζίνη την λέξη που αρκέφκει που β και εν ρήμα και εν το χειρότερο μου! Όχι, δε θα του επιτρέψω!

Πρέπει να βρω κάτι να κάμνω, μόνο το σχολείο εν γινεται... Εν με αγχώνει τόσο... Ειδικά τωρά που τέλειωσαν οι εξετάσεις και ειδικά μετά που εσηισαμεν :))

Έκαμα ένα ολόκληρο θεατρικό με τίτλο "Που ήμασταν πού φτάσαμε" ολομόναχη (κλαπ κλαπ!)

Σας παραθέτω το ποιήμα με το οποίο θα ξεκινήσουν οι μικροί μαθητές (4-6 χρονών):

Αφηγητής 2010: Κυρίες και κύριοι! Σας καλωσορίζουμε...

Αφηγητής 1950 [αρπάζει το μικρόφωνο]: Καλώστους τζιαι καλώστες! Σήμερα εν να αθθυμηθείτε τα παλιά! Σήμερα εν να αθθυμηθήτε ίνταλως ίσασταν!

Αφηγητής 2010[το παίρνει πίσω]: Και πώς είμαστε σήμερα!

Παιδιά [ μπαίνουν σε ημικύκλιο. Δεξια οι μαθητές του 2010 και αριστερά οι μαθητές του 1950 ]

Ποιήμα:

1950: Κάποτε ήμασταν καλά ούλοι αγαπημένοι.

Σήμερα ησαστε καλά; Οι μισοί εν τσακωμένοι;

2010 : Σήμερα έχουμε φαγιά να φαν τζιαι οι καλάθοι.

Τότενειχατε τίποτες ούτε για το στομάσηι!

1950: Κάποτε είχαμε μωρά παιθκιά προκομμένα

Σήμερα έσηιετε παιθκιά κατησηι μου τζιαι μένα!

2010: Σήμερα ισπουδάζουμε πιένουμε σκολείο

Τότες σκολείο εν εισχε, ήταν υφαντουργείο!

1950: Ό,τι τζιαν πείτε φίλοι μου εμείς ήμαστεν που πάνω,

Σαν τους τζιαιρούς μας εν εσιηι τζιας πείτε παραπάνω.

2010: Τα έργα μας εν καλλύττερα όσο τζιαι να μιλούσιν

Πάμε να δούμε σήμερα ποιους εν που αγαπούσιν!

[ Όλοι οι μαθητές όρθιοι ]

Παιδιά 2010: Ζήτω το 2010!

Παιδιά 1950: 1950 Οόόόπας!

Εεε; Ινταμπου λαλεί;

Εγώ άγχος; Α μπα!

Νομίζω έχω πιο πολύ άγχος από αυτό που είχα όταν εγώ θα καθόμουν στα θρανία για εξετάσεις...

Σήμερα δεν θα καθίσω εγώ αλλά οι μαθητές μου με όλα αυτά για τα οποία ένα χρόνο έβγαλε η γλώσσα μου μαλλιά. Δε θα έπρεπε να είμαι τόσο αγχωμένη αλλά ουφουυυυ!!! Δε μπόρεσα να κοιμηθώ, ξύπνησα με στομαχόπονους και συμπτώματα άγχους, άγχους, άγχους!

Αν αυτό θα γίνεται κάθε φορά νομίζω να σκεφτώ κάτι άλλο! Εννε δουλειά τούτη!

Αφού ξέρω ότι έκανα ότι μπορούσα! Έμαθα απέξω όλη την Αγγλοκρατία... (τελικά τούτοι οι Άγγλοι ήταν πολλά μ.....! Μαθαίνουμε για τις πράξεις τους, τους κατηγορούμε, λαλούμε και λαλούμε ζώντας στην Αγγλία. Είναι πολύ περίεργο εννε;)

Που την άλλη πώς να μην αγχώνομαι; Αφού εν A Levels που να μεν πω! Ξέρω κι εγώ;

Ούφου! Πάω να πιάσω τίποτε να πιω πέρκι φύει... Υπομονή ως το απόγευμα. Μετά (θέλω να πιστεύω) θα περάσει, πού θα πάει!