Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Εύχομαι και προσεύχομαι...

Αξίζει να είσαι ευτυχισμένη... πονώ με τα λόγια που σου είπα... πονώ πολύ... αλλά σε αγαπώ όσο πολύ λίγα άτομα... Θα έδινα τα πάντα για να ήσουν ευτυχισμένη, για να έβρισκες αυτό που σου αξίζει πραγματικά.
Ξέρω ότι δεν είναι για σένα... Κι εσύ το ξέρεις αλλά δε θες να το δεχτείς... Ρίχνεις το φταίξιμο σε σένα. Αν συνεχίσεις έτσι θα είσαι μια ζωή δυστυχισμένη και στ'ορκίζομαι, δε θα αντέξω να σε χάσω!
Σου μίλησα άσχημα.... Πονώ πολύ. Θέλω να σε πάρω αλλά δε θα το κάνω. Δεν πρέπει. Πρέπει να το καταλάβεις και να βγεις από αυτό το αδιέξοδο.
Αξίζεις να βλέπεις κι εσύ αυτές τις, τις τόσο όμορφες μέρες...
Αξίζεις να ζήσεις κι εσύ στιγμές μοναδικές, ξεχωριστές, γεμάτες ευτυχία!
Ξέρω, δεν υπάρχη ευτυχισμένη ζωή... το ξέρω πολύ καλά... αλλά ούτε δυστυχισμένη αγαπημένη μου! Μην βαδίζεις επομένως προς εκεί! Άλλαξε τη διαδρομή... Μου λείπεις.

Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

Πάσχα στην ομογένεια...

Το καλύτερο Πάσχα που έζησα μέχρι τώρα!
Θα προσπαθήσω να μην πολυλογήσω αυτή τη φορά...
Μικρή η κοινότητα όπως ξέρετε, όλοι μαζί στην εκκλησία...
Μεγάλη Πέμπτη --> Ο καντηλανάφτης σβήνει ένα κερί σε κάθε Ευαγγέλιο... η ατμόσφαιρα γεμάτη δέος... Ο κόσμος σιωπηλός, αμηχανία...
Μεγάλη Παρασκευή --> Επιτάφιος... Όλοι μαζί, χωρίς να υπάρχει κάποια χορωδία να κατευθύνει, με τον δεξιό ψάλτη (αλλά τι λέω αφού δεν υπάρχει καν αριστερος) να μας παροτρύνει, ψάλλουμε τα εγκώμια... Στο "έραναν τον τάφο" μικρές μαθήτριες του σχολείου μου, παραστάνουν τις μυροφόρες και ραίνουν τον τάφο... Ακολουθεί η περιφορά του επιταφίου.. Ο κόσμος λιγοστός, πολύ το κρύο... αλλά η ατμόσφαιρα τόσο ζεστή... Οι ψιχάλες δεν πτοούν κανένα... (Στην Κύπρο θα άνοιγαν ομπρέλες οι Κύπριες μην βραχούν τα μαλλιά τους).
Μεγάλο Σάββατο --> Η μικρή εκκλησία σφίζει από ζωή... πολλά μικρούλια σέρνονται στους διαδρόμους, άλλα γελούν άλλα ζωγραφίζουν... Ο κάθε πιστός με τον δικό του τρόπο περιμένει τη μεγάλη στιγμή... Η οποία δεν αργεί... Με το "Ανάστα ο Θεός" συμβαίνει κάτι πρωτόγνωρο (τουλάχιστον στα δικά μου μάτια - και του Τεο)! Ο ιερέας καθώς και τα παιδιά με τα εξαπτέρυγα τρέχουν γύρω από την εκκλησία, φωνάζουν... Ο ιερέας πετά στον κόσμο κλαδιά, όλοι παίρνουν.. Ο κόσμος χτυπά ό,τι βρει και όπου βρει με όλη του τη δύναμη... Κάποιες κυρίες κρατούν ξύλινες κουτάλες και τις κτυπούν μέχρι να σπάσουν! Εγώ δακρύζω από συγκίνηση, από δέος... Αυτή είναι Ανάσταση... Τη βιώνω... αληθινά!
Το βράδυ μένουμε στην εκκλησία... Δε φεύγει κανένας... Μένουμε και ψάλλουμε το Χριστός Ανέστη... Είναι όλα τόσο όμορφα... Η ατμόσφαιρα είναι τόσο ζεστή... Μετά τη λειτουργία όλοι πηγαίνουμε πίσω για την πατροπαράδοτη σούπα και τις ευχές... βγαίνουν μέσα από τη ψυχή, το νοιώθεις..... (ίσως για πρώτη φορά)

Και ρωτώ... Έχω άδικο όταν λέω ότι εδώ νοιώθω πιο πολύ Ελληνίδα;
Έχω άδικο που απογοητεύομαι για την Κύπρο και τις παραδόσεις που όσο περνούν τα χρόνια τόσο πιο πολύ χάνονται;
........
Την απάντηση μου την έδωσε ο Τέο μου (ο οποίος κατάφερε να έρθει μια βδομάδα για να περάσει μαζί μου αυτές τις μέρες έπειτα από αρκετές δυσκολίες λόγω άδειών, εισητηριών και άλλων παραγόντων)
"Άξιζε και το ταξίδι και οι δυσκολίες... Χριστός Ανέστη αγάπη μου!"