Αλλαγές και πάλι...

Είναι περίεργο όταν βρίσκεσαι σε μία κατάσταση στην οποία ενώ έχεις επιλογές ξέρεις ότι ΠΡΕΠΕΙ να διαλέξεις μια συγκεκριμένη।
Επιστρέφω Κύπρο। Επιστρέφω γιατί εκεί είναι η οικογένειά μου, εκεί είναι ο άνθρωπός μου। Ξέρω ότι θα έπρεπε να ήμουνα χαρούμενη। Οι σκέψεις όμως που οδηγούν στη μελαγχολία δε με αφήνουν να δω μόνο τα θετικά όπως έχω μάθει στη ζωή μου να κάνω।
Δε θέλω να φύγω। Μου αρέσει τόσο πολύ αυτό που κάνω εδώ στην παροικία। Έχω ξεκινήσει και διδακτορικό, έχω γεμίσει όλες τις ώρες μου τόσο ευχάριστα, τόσο επικοδομητικά। Πώς θα μπόρω να πω το ίδιο του χρόνου έτσι καιρό όταν θα είμαι χωρίς δουλειά, χωρίς σπίτι, χωρίς χωρίς χωρίς;
Ξέρω, θα μου πεις θα έχεις τους δικούς σου ανθρώπους και θα είναι πολύ διαφορετικά...από θετικής άποψης... Αυτό είναι που δεν μπορώ να συλλάβω αυτή τη στιγμή। Και μελαγχολώ, και είναι πρωινό Σαββάτου, έχουμε και σχολείο...
Ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο μου είχε πει ότι στην Κύπρο έχουμε τον καλύτερο ουρανό, αυτό να μην το ξεχνώ।
Είναι αλήθεια δεν είναι; Πρέπει να πείσω τον εαυτό μου! Πρέπει!!!

Καλή Άνοιξη! Χθες είδα τα πρώτα daffodils στο Mansfield! Έχουν τον τρόπο τα άτιμα να μου φτιάχνουν τη διάθεση! Νομίζω θα δώσω τον γυρό μου από εκεί πριν πάω στο σχολείο σήμερα!

Disappointment never ends.....

Έχει παραπάνω που ένα μήνα που έδωσα στους μαθητές τους ρόλους για τη γιορτή. Θα είναι μεγάλη γιορτή και επειδή θα είναι η τελική θέλω να είναι όλα τέλεια. Γι'αυτό και ζήτησα από την πρώτη μέρα να μάθω ποιοι ΔΕ θα τα καταφέρουν να έρθουν για να μεν τους βάλω.

Την Κυριακή εν η γιορτή μας.

Σήμερα παίρνω ένα μήνυμα από μια μητέρα που μου λέει ότι λυπάται αλλά η κόρη της definitely δε θα τα καταφέρει να έρτει στη γιορτή επειδή η αδερφή της θα πάει διακοπές στη Ζάκυνθο και θέλει να είναι σπίτι να την αποχαιρετήσει.

Έκανα μάθημα εκείνη την ώρα όταν πήρα το μήνυμα. Το διάβαζα και από τα νεύρα μου γέμισαν τα μάτια μου. Προσπάθησα να το κρύψω και να συγκρατηθώ.

Είχα απίστευτα νεύρα, δεν ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω. Μετά από πολλή σκέψη δε μπόρεσα να μην απαντήσω ανάλογα και ας φανεί αντιεπαγγελματικό.

Της απάντησα: Im very disappointed and i feel really sad and bad. I ve to change the whole program now and this is so unfair for the other pupils. I asked them one month ago to let me know who is not coming since it is something formal and I want it to be great.

Πιάστηκε το στομάσηι μου, έχει από εκείνη την ώρα νοιώθω χάλια. Τωρά θα μου πείτε σιγά το κακό ίνταλως κάμνω... Νευριάζω όμως που να μεν πω! Προσπαθώ τόσο πολλά και τι παίρνω; Μια απάντηση:

Ive already said how sorry i am to change arrangements on Sunday but sometimes these things cannot be helped and obviously i have to put my family first as anyone else would.

ΤΙ ΛΑΛΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ; και μετά σκέφτουμαι ότι μπορώ να ισιώσω τον κόσμο.......

Επισκέψεις γονέων...

Επισκέψεις γονέων σήμερα... Όταν ήμουν μαθήτρια ήταν οι αγαπημένες μου! Ειδικά όταν η μάμα το έκανε ολόκληρο γεγονός και έπρεπε να έρθει και ο πατέρας (που τότε υπήρχε). Τις αγαπούσα γιατί η αλήθεια να λέγεται άκουγα καλά λόγια...

Χτες διόρθωνα τα διαγωνίσματα των μαθητών μου. Αυτών οι γονείς θα ακούσουν καλά λόγια. Μπορεί να είναι και γι'αυτούς η αγαπημένη μέρα!

Σε γενικές γραμμές όλο το σχολείο τα πήγε καλά στα τεστ. Ετοίμασα ένα για κάθε τάξη. Ανάλογα με το υλικό που διδάχτηκαν και ανάλογα με τις γνώσεις τους.

Έχει μια τάξη όμως που έπιασαν όλοι κάτω που τη βάση! Χτες είχα νεύρα!!! Φταίει και η δασκάλα τους (του χρόνου δε τη θέλω στο σχολείο, δε θα της πω να ξανάρθει και δεν είμαι κακιά διευθύντρια!) αλλά φταίνε και οι μαθητές. Οι γονείς ελπίζω να έρθουν προετοιμασμένοι γιατί θα ακούσουν πολλά!

Θα αφήσω ιδία τάξη και δεν είμαι κακιά διευθύντρια!

Θα βάλω νέους κανονισμούς με τη νέα σχολική χρονιά και δεν είμαι κακιά διευθύντρια!

Είπα ότι δεν είμαι κακιά διευθύντρια;;;;

Ε τωρά;

Ετέλειωσε τζιαι τούτο! Έφυε αλλόνα άγχος... Τωρά εν έχω τίποτε να αγχώνουμαι.. Αλλά που να μέν πω, εν ιμπορώ!

Εν θέλω να πω τζίνη την λέξη που αρκέφκει που β και εν ρήμα και εν το χειρότερο μου! Όχι, δε θα του επιτρέψω!

Πρέπει να βρω κάτι να κάμνω, μόνο το σχολείο εν γινεται... Εν με αγχώνει τόσο... Ειδικά τωρά που τέλειωσαν οι εξετάσεις και ειδικά μετά που εσηισαμεν :))

Έκαμα ένα ολόκληρο θεατρικό με τίτλο "Που ήμασταν πού φτάσαμε" ολομόναχη (κλαπ κλαπ!)

Σας παραθέτω το ποιήμα με το οποίο θα ξεκινήσουν οι μικροί μαθητές (4-6 χρονών):

Αφηγητής 2010: Κυρίες και κύριοι! Σας καλωσορίζουμε...

Αφηγητής 1950 [αρπάζει το μικρόφωνο]: Καλώστους τζιαι καλώστες! Σήμερα εν να αθθυμηθείτε τα παλιά! Σήμερα εν να αθθυμηθήτε ίνταλως ίσασταν!

Αφηγητής 2010[το παίρνει πίσω]: Και πώς είμαστε σήμερα!

Παιδιά [ μπαίνουν σε ημικύκλιο. Δεξια οι μαθητές του 2010 και αριστερά οι μαθητές του 1950 ]

Ποιήμα:

1950: Κάποτε ήμασταν καλά ούλοι αγαπημένοι.

Σήμερα ησαστε καλά; Οι μισοί εν τσακωμένοι;

2010 : Σήμερα έχουμε φαγιά να φαν τζιαι οι καλάθοι.

Τότενειχατε τίποτες ούτε για το στομάσηι!

1950: Κάποτε είχαμε μωρά παιθκιά προκομμένα

Σήμερα έσηιετε παιθκιά κατησηι μου τζιαι μένα!

2010: Σήμερα ισπουδάζουμε πιένουμε σκολείο

Τότες σκολείο εν εισχε, ήταν υφαντουργείο!

1950: Ό,τι τζιαν πείτε φίλοι μου εμείς ήμαστεν που πάνω,

Σαν τους τζιαιρούς μας εν εσιηι τζιας πείτε παραπάνω.

2010: Τα έργα μας εν καλλύττερα όσο τζιαι να μιλούσιν

Πάμε να δούμε σήμερα ποιους εν που αγαπούσιν!

[ Όλοι οι μαθητές όρθιοι ]

Παιδιά 2010: Ζήτω το 2010!

Παιδιά 1950: 1950 Οόόόπας!

Εεε; Ινταμπου λαλεί;

Εγώ άγχος; Α μπα!

Νομίζω έχω πιο πολύ άγχος από αυτό που είχα όταν εγώ θα καθόμουν στα θρανία για εξετάσεις...

Σήμερα δεν θα καθίσω εγώ αλλά οι μαθητές μου με όλα αυτά για τα οποία ένα χρόνο έβγαλε η γλώσσα μου μαλλιά. Δε θα έπρεπε να είμαι τόσο αγχωμένη αλλά ουφουυυυ!!! Δε μπόρεσα να κοιμηθώ, ξύπνησα με στομαχόπονους και συμπτώματα άγχους, άγχους, άγχους!

Αν αυτό θα γίνεται κάθε φορά νομίζω να σκεφτώ κάτι άλλο! Εννε δουλειά τούτη!

Αφού ξέρω ότι έκανα ότι μπορούσα! Έμαθα απέξω όλη την Αγγλοκρατία... (τελικά τούτοι οι Άγγλοι ήταν πολλά μ.....! Μαθαίνουμε για τις πράξεις τους, τους κατηγορούμε, λαλούμε και λαλούμε ζώντας στην Αγγλία. Είναι πολύ περίεργο εννε;)

Που την άλλη πώς να μην αγχώνομαι; Αφού εν A Levels που να μεν πω! Ξέρω κι εγώ;

Ούφου! Πάω να πιάσω τίποτε να πιω πέρκι φύει... Υπομονή ως το απόγευμα. Μετά (θέλω να πιστεύω) θα περάσει, πού θα πάει!

Εύχομαι και προσεύχομαι...

Αξίζει να είσαι ευτυχισμένη... πονώ με τα λόγια που σου είπα... πονώ πολύ... αλλά σε αγαπώ όσο πολύ λίγα άτομα... Θα έδινα τα πάντα για να ήσουν ευτυχισμένη, για να έβρισκες αυτό που σου αξίζει πραγματικά.

Ξέρω ότι δεν είναι για σένα... Κι εσύ το ξέρεις αλλά δε θες να το δεχτείς... Ρίχνεις το φταίξιμο σε σένα. Αν συνεχίσεις έτσι θα είσαι μια ζωή δυστυχισμένη και στ'ορκίζομαι, δε θα αντέξω να σε χάσω!

Σου μίλησα άσχημα.... Πονώ πολύ. Θέλω να σε πάρω αλλά δε θα το κάνω. Δεν πρέπει. Πρέπει να το καταλάβεις και να βγεις από αυτό το αδιέξοδο.

Αξίζεις να βλέπεις κι εσύ αυτές τις, τις τόσο όμορφες μέρες...

Αξίζεις να ζήσεις κι εσύ στιγμές μοναδικές, ξεχωριστές, γεμάτες ευτυχία!

Ξέρω, δεν υπάρχη ευτυχισμένη ζωή... το ξέρω πολύ καλά... αλλά ούτε δυστυχισμένη αγαπημένη μου! Μην βαδίζεις επομένως προς εκεί! Άλλαξε τη διαδρομή... Μου λείπεις.

Πάσχα στην ομογένεια...

Το καλύτερο Πάσχα που έζησα μέχρι τώρα!

Θα προσπαθήσω να μην πολυλογήσω αυτή τη φορά...

Μικρή η κοινότητα όπως ξέρετε, όλοι μαζί στην εκκλησία...

Μεγάλη Πέμπτη --> Ο καντηλανάφτης σβήνει ένα κερί σε κάθε Ευαγγέλιο... η ατμόσφαιρα γεμάτη δέος... Ο κόσμος σιωπηλός, αμηχανία...

Μεγάλη Παρασκευή --> Επιτάφιος... Όλοι μαζί, χωρίς να υπάρχει κάποια χορωδία να κατευθύνει, με τον δεξιό ψάλτη (αλλά τι λέω αφού δεν υπάρχει καν αριστερος) να μας παροτρύνει, ψάλλουμε τα εγκώμια... Στο "έραναν τον τάφο" μικρές μαθήτριες του σχολείου μου, παραστάνουν τις μυροφόρες και ραίνουν τον τάφο... Ακολουθεί η περιφορά του επιταφίου.. Ο κόσμος λιγοστός, πολύ το κρύο... αλλά η ατμόσφαιρα τόσο ζεστή... Οι ψιχάλες δεν πτοούν κανένα... (Στην Κύπρο θα άνοιγαν ομπρέλες οι Κύπριες μην βραχούν τα μαλλιά τους).

Μεγάλο Σάββατο --> Η μικρή εκκλησία σφίζει από ζωή... πολλά μικρούλια σέρνονται στους διαδρόμους, άλλα γελούν άλλα ζωγραφίζουν... Ο κάθε πιστός με τον δικό του τρόπο περιμένει τη μεγάλη στιγμή... Η οποία δεν αργεί... Με το "Ανάστα ο Θεός" συμβαίνει κάτι πρωτόγνωρο (τουλάχιστον στα δικά μου μάτια - και του Τεο)! Ο ιερέας καθώς και τα παιδιά με τα εξαπτέρυγα τρέχουν γύρω από την εκκλησία, φωνάζουν... Ο ιερέας πετά στον κόσμο κλαδιά, όλοι παίρνουν.. Ο κόσμος χτυπά ό,τι βρει και όπου βρει με όλη του τη δύναμη... Κάποιες κυρίες κρατούν ξύλινες κουτάλες και τις κτυπούν μέχρι να σπάσουν! Εγώ δακρύζω από συγκίνηση, από δέος... Αυτή είναι Ανάσταση... Τη βιώνω... αληθινά!

Το βράδυ μένουμε στην εκκλησία... Δε φεύγει κανένας... Μένουμε και ψάλλουμε το Χριστός Ανέστη... Είναι όλα τόσο όμορφα... Η ατμόσφαιρα είναι τόσο ζεστή... Μετά τη λειτουργία όλοι πηγαίνουμε πίσω για την πατροπαράδοτη σούπα και τις ευχές... βγαίνουν μέσα από τη ψυχή, το νοιώθεις..... (ίσως για πρώτη φορά)

Και ρωτώ... Έχω άδικο όταν λέω ότι εδώ νοιώθω πιο πολύ Ελληνίδα;

Έχω άδικο που απογοητεύομαι για την Κύπρο και τις παραδόσεις που όσο περνούν τα χρόνια τόσο πιο πολύ χάνονται;

........

Την απάντηση μου την έδωσε ο Τέο μου (ο οποίος κατάφερε να έρθει μια βδομάδα για να περάσει μαζί μου αυτές τις μέρες έπειτα από αρκετές δυσκολίες λόγω άδειών, εισητηριών και άλλων παραγόντων)

"Άξιζε και το ταξίδι και οι δυσκολίες... Χριστός Ανέστη αγάπη μου!"