Από τοτε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όλοι με χαρακτήριζαν ευαισθητη... Μμμ.. μέχρι που το πίστεψα και δε ξέρω... προσπάθησα να προσαρμοστώ στο επίθετο αυτό... στο τέλος πιστεύω οτι το πέτυχα...
Δε μπορώ τους αποχωρισμούς... Όποιασδήποτε μορφής! Δε ξέρω αν το να είναι κανείς ευαίσθητος είναι πλεονέκτημα ή όχι...
Φεύγει μια συνάδελφος απ'τη δουλειά, αποφάσισε να επαναπατριστει, πάει στην Αθήνα και αφήνει το Λονδίνο, το σχολείο, εμάς....
9 μήνες τώρα δεν έχουμε συνδεθεί παααρα πολυ... τον τελευταίο καιρό όμως λόγω διάφορων συγκυριών έχουμε έρθει πιο κοντά... κάναμε κάποιεσ εξορμήσεις σε όμορφες πόλεις της Αγγλίας όπως το Brighton το Bristol και το Cardiff, αλλά και μονοήμερα εντός Λονδίνου...
Απολάυσαμε όμορφα τοπία και είχαμε την ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά...
Όντας ευαίσθητη λοιπον... δέθηκα μαζί της...και με τις δύο κοπέλες (είμαστε 3)... και τώρα φεύγει... Εκεί που γίνεται κάτι καθημερινό...εκεί που νοιώθεις ότι μπορεις να απολαμβάνεις κάτι, εκεί που νοιώθεις ότι η ρουτίνα σου αρχίζει να γίνεται πιο ενδιαφέρουσα, ξαφνικά αλλάζει!
Και καλείσαι να επιστρέψεις κάπου που ούτε εσύ δε θυμάσαι καλά... Δε ξέρω αν θεωρείται κατι εγωιστικό ή απλή ευαισθησία...
Συμπέρανα όμως ότι παρόλο που δε δένομαι με τους ανθρώπους γενικά στη ζωή μου... όταν γίνεται αυτό...ίσως το δέσιμο να είναι πάνω από το κανονικό...
Προβληματίζομαι... Ευαισθησία λέγεται αυτό που με χαρακτηρίζει; Και αν ναι, είναι η ευαισθησία πλεονέκτημα του ανθρώπου;
